این روزها حساستر شدم شاید هم بداخلاق تر .حوصله هیچ ناراحتی رو ندارم و اگر کوچکترین چیزی بر خلاف میلم باشه از کوره در میرم و جیغ جیغ میکنم از صبح سه بار با بابایی سر کارهای خونه جدید دعوا کردم البته دعوا که نمیشد گفت بیشتر جیغ جیغ من بود و سکوت اون و نمیتونست بفهمه من الان میخوام در آرامش کامل باشم و حوصله کوچکترین تنشی رو ندارم ،شدم مثل روزهای افسردگی ماهانه که نهایتش با یه پراپانول خودت رو آروم میکنی اما الان حرس میخوری و از طرفی همش نگران پسته ای!اما واقعیت اینه که دست خودم نیست ، ایم که الان دلم فقط آرامش میخواد ، دلم فقط حضور بابایی رو میخواد که این حس تنهایی لعنتی پر بشه ، دلم یک نفر رو میخواد که مثل پروانه دورم بچرخه که خودم رو لوس کنم و تندتنددستور بدم و بخندم ، شاید این ناراحتی ها بیشترش دلتنگیه !اصلا فکر کنم همه خانوما عادت دارن از یه چیز ناراحت باشن بعد سر بقیه چیزای کوچیک جیغ جیغ کنند .
امروز وسط جیغ جیغ کردن که تلفن رو قطع کردم، همینطوری که دراز کشیده بودمو حرص میخوردم یهو یه وروجکی مثل این که یواشکی اومده بغلت و داره قلقلکت میده شروع کرد به ورجه وورجه کردن ، انگار داره میگه مامانی حرص نخور کی گفته تنهایی پس من اینجا چیکار میکنم?دستمو گذاشتم رواونجایی که داشت میپرید و گفتم مامانی دور و بر من نیا الان عصبانیم!اما نه انگار ولکن نبود همیشه این لگدا یکی دو تا بود اما الان همینطوری داشت لگد میزد !آخرش دیگه خندم گرفت و گفتم از دست تو و بابات هر چی میکشم از شماست اصلا پاشو برو ور دل باباجونت:))
بچم آروم شد انگار اونم داشت ریز ریز به حرص خوردنای من میخندید مثل وقتایی که بابایی این جور موقعها میخنده !گفتم واقعا که تو بچه همون پدری ... دیدم یه لگد دیگه زد .تو اون لحظه دلم میخواست بغلش میکردم و لهش میکردم از ذوق!وای که این مرداد کی میرسه????
وقتی اینجا رو می خونم و می بینم مامان پسته چه قدر دلش می خواد بابای پسته کنارش باشه، نمی دونم چراها ولی یاد زمان جنگ می افتم که باباها می رفتن جبهه و مامان ها تنها تو خونه یا بچه بزرگ می کردن یا می زاییدن... تازه هیچ تضمینی برای اینکه تامین مالی داشته باشن هم نداشتن!
پاسخحذفخیلی شرایطشون سخت بوده ها. ولی همشون موفق شدن....
ایشالا خیلی زود بابای پسته میاد و همین دور و برها کار می کنه. راستی کار کردن هم نوعی جهاد هست دیگه....